می گویند این روزها "پدیده ی 165سانتی ایران " تیتریک تمام روزنامه نگاران دنیا ست.

باید اغراق باشد!آخر تیتریک تمام دست نوشته های من تویی. همان "پدیده ی 180 سانتی" شهر دود اندودم.

بذار یه چیزو رک بهت بگم:هیچ کس ارزش اینو نداره پولی رو که با یک ماه جون کندن بدست آوروی یه شبه براش خرج کنی!مخصوصا من.

تو یه آدم متوسطی .قدت اصلا بلند نیست .قیافه ت خیلی معمولیه .نگاهت عمق دلخواه منو نداره.تیپت انقدر ضایع ست که اصلا روم نمی شه باهات تو خیابان راه برم،با اون پیراهن مسخره که همیشه ی خدا روی شلوارته.

پس چرا بهت علاقه دارم؟ چرا با اینکه هیچ کدام از معیارهای ذهنیم رو نداری بازم نگاهم همه جا دنبالته و تمام طول هفته، دل خوش  دیدارچند لحظه ای سه شنبه هام؟

------------------------

تو را به خدا اگر دلیلش را می دانی،بگو! خساست به خرج نده. راه دوری نمیرود.شاید هر دو رها شویم؛من از طپش قلب گاه و بی گاه، و تو از شر نگاه سمجی که همه جا همراهت است!